تحصیل در هندوستان؛ مزایا، معایب و شرایط تحصیلی
احمدشاه کهزاد- ماستر اداره و پالیسی عامه
26میزان
هندوستان در جهان و دست کم در کشورهای آسیایی، جز از بهترین مقاصد تحصیلی برای دوام و انجام تحصیلات عالی است. صدها دانشگاه ها و کالجهای دولتی و خصوصی در این کشور فعالیت میکنند و سالانه شمار قابل توجهی از دانشجویان از کشورهای مختلف جهان و علی الخصوص از کشورهای افریقایی، عربی و افغانستان در کالج‌ها و دانشگاه های هندوستان جذب می‌شوند. مناسب بودن هزینه زندگی، نازل بودن بودن فیس (شهریه) دانشگاه ها و همچنان عدم ضرورت به سند تافل و آیلیتس برای ورود به دانشگاه ها و کالج‌ها، سبب شده که رقم درشت از دانشجویان خارجی از دانشگاه‌ها و کالجهای این کشور سند فراغت شان را بگیرند. تجربه دو سال تحصیل من در هندوستان نشان می‌دهد که ادامه‌ی تحصیلات عالی در هندوستان آن‌گونه که سهولت‌ها و مزایای دارد، خالی از معایب و نواقص نیز نیست. در این یادداشت من تلاش کردم که مزایا، معایب و شرایط تحصیلی را در این کشور بصورت موردی برجسته و بیان کنم.
- مزایا و سهولت ها
کورس های تقویتی آآآفلاین و آنلاین با هزینه‌ی اندک
احتمالا یکی از بزرگترین مزایای که تحصیلات عالی در هند دارد، وجود کورس های تقویتی بصورت انلاین و افلاین با هزنیه‌ی مناسب می‌باشد. کورس های تقویتی در زمینه‌ی مرتبط به رشته/کورس و در هر بخش دیگر همیشه قابل دسترس است که می‌توان آن را از خانه و خوابگاه بطور منظم تعقیب کرد. دم دست ترین مزایای که کورس‌های تقویتی دارد بلد شدن مهارت های ضروری در همه بخش‌ها و اخصا در بخش خاص که تحصیل می‌کنیم و افزون براینها، دریافت سرتفیکیت معتبر می‌تواند باشد.
دسترسی همیشگی به کتاب‌خانه و انترنت
هرچند وضعیت در کلاس‌های درسی آنچنان مناسب نیست و فعالیت‌ها و کارهای تیمی اندک است اما مواد برای درس و برای تحقیق در کتابخانه‌ها به اندازه کافی موجود است. کتابخانه‌های بزرگ در سطح کالج و هم در سطح دانشگاه وجود دارد که دروازه های آن همیشه به روی دانشجویان در همه اوقات باز می‌باشد. و در کنار دسترسی به کتابخانه‌ها، نرخ انترنت بحد کافی پایین است. در کشوری نظیر هند، انترنت، سهولت های زیادی را برای محصلین در خصوص تهیه مواد درسی و مواد امتحان فراهم کرده است.
یادگیری زبان هندی و زبان های محلی
در کنار زبان انگلیسی به عنوان زبان تحصیل و تحقیق، آموختن زبان هندی برای بسیاری از دانشجویان ممکن است. خصوصا برای دانشجویان مقطع لیسانس که سه سال بیشتر در هند می‌مانند- امکان یادگیری زبان هندی بیشتر می‌باشد. کلاس‌های درسی، کورس‌های زبان، و فلم‌های سینمای هند کمک می‌کند که زبان هندی را در دوران تحصیل در این کشور فرا گرفت. مزیت که یادگیری زبان هند دارد این است که پس از اتمام تحصیل می‌توان در هندوستان و خصوصا در شهر دهلی در شفاخانه‌ها و رستورانت‌ها به عنوان ترجمان و یا کارمند کار کرد. چنانچه شمار قابل ملاحظه ای از محصلین افغان که زبان هندی می‌دانند در مراکز صحی در دهلی برای افغان های که برای معالجه می آیند در بدل پول کار میکنند.
مناسب بودن خرج زندگی
جز معدود شهرهای هندوستان نظیر دهلی، ممبی و گواه، دیگر شهرها و ایالات هند برای زندگی دانشجویان خارجی مناسب است. قطعا با پول که ماهانه یک محصل/ کارمند در بزرگ شهرهای افغانستان نظیر کابل زندگی می‌کند، می‌توانند در بسیاری از شهرهای هندوستان نیز بودوباش کنند و نیازهای اولیه شان را برآورده کنند. کرایه منازل، نرخ مواد غذایی، برق و ترانسپورت مناسب است و این مهم باعث شده که شمار بزرگ از دانشجویان از بسیاری از کشورها در هندوستان تحصیل نمایند.
آموختن درس وطن دوستی و احترام به تفاوت ها
در کنار درس و تحصیل که از کتابخانه‌ها و کلاس‌های درسی فرا می‌گیریم، درس وطن دوستی و احترام به تفاوت ها شاید با ارزش ترین درس و تجربه برای بسیاری ما افغانها باشد که سالهای سال به نحوی از انحا در داخل افغانستان نتوانسته‌ایم وطن دوستانِ خوب باشیم و به باورهای دینی و مذهبی و سلیقه های سیاسی و اجتماعی مان احترام کنیم. هندوستان نه تنها برای افغانستان بلکه برای تمامی ممالک دنیا الگوی خوب برای همزیستی مسالمت امیز می‌باشد. اینجا مسئله چند فرهنگی برای مردم به عنوان یک فرصت محسوب می‌شود نه به عنوان یک چالش. بنابر این، حداقل درس که از دو سال تحصیل در هندوستان محصلین افغان باید بیاموزند این است که به ارزش‌ها و تفاوت‌ها باید احترام گذاشت و چند صدایی در جامعه را به عنوان فرصت باید شمرد تا چالش.
- معایب و مشکلات
عدم معرفی دانشجویان افغان به دانشگاه‌ها و کالجهای طراز اول
محصلین افغان که از طریق بورس های دولت هند در این کشور می‌خوانند در در دانشگاه های طراز اول هندوستان برای شان قبولی/پذیرش کمتر داده می‌شود. اکثرا به دانشگاه‌ها و کالج هایی معرفی می شوند که از امکانات و سهولت‌های کمتری برخوردار است و گاها اتفاق افتاده که در ختم دوره تحصیلی شان در تأیید اسناد تحصیلی شان به مشکل خورده اند. سفارت جمهوری اسلامی افغانستان اساساً باید در چانه زنی‌ها با دولت هند در خصوص انتخاب دانشگاه‌ها و کالج های برتر دقت بیش تری به خرج دهدتا بتواند زمینه‌ی تحصیلات عالی بهتری را در دانشگاه‌ها و کالجهای بهتر هند برای دانشجویان افغان فراهم نماید.
تعدد بیش از حد معمول دانشجویان در کلاس‌های درسی
شمار دانشجویان بطور میانگین در هندوستان در کلاس های ماستری 80 - 100 دانشجو است و قطعا در چنین وضعیتی، زمینه‌ی پژوهش های علمی و ارایه سمینار ممکن نیست. چون تراکم نفوس در هند بالا و رقم متقاضیان تحصیلات عالی زیاد و امکانات تحصیلی ناچیز است، بنابراین دست اندرکاران امور استدلال میکنند که اگر رقم داخله صنف های درسی را به رقم استاندارد آن کاهش دهند، بخش بزرگی از دختران و پسران هندی از تحصیلات عالی باز می‌مانند.
نبود پایان نامه در برخی از کالج‌ها در ختم دوره تحصیلی
نبود پایان نامه در برخی از کالج‌ها در ختم دوره تحصیلی از دیگر کاستی و کمبودات جدی نظام تحصیلی هند محسوب می‌شود. تعدادی دیگر از کالج‌ها نیز اگر در کریکولم شان پروژه دارند، محصلین پروژه های آماده شده را در بدل پول از کمپنی‌ها خریداری و به دانشگاه های شان تسلیم میکنند. در چنین وضعیتی که زمینه پرس‌وجو وجود نداشته باشد و دانشجویان نتوانند سمینار ارایه کنند، پژوهش های علمی انجام دهند و مهم تر از همه اینکه پایان نامه نداشته باشند، قطعاً پس از فراغت نمی‌توانند در جامعه آنچنان که انتظار می رود مفید واقع شوند.
درگیری روزمره‌گی دانشجویان به مسایل حاشیه‌‌ای
کم توجهی و سهل انگاری دانشجویان خارجی نیز نباید از نظر دور بماند. بسیاری از دانشجویان برای حضور در صنف و سهم گیری در فعالیت های صنفی اصلا علاقه ندارند و به جای این که از امکانات ناچیز استفاده حداکثری کنند، مدام استادان و نظام آموزشی را ملامت میکنند. اساساً مسوولیت ما دانشجویان در قدم اول فراگیری دروس دانشگاه‌ها و در قدم دوم آشنایی با زبان و فرهنگ و قانون کشور میزبان است که الزاماً به آنها احترام شود اما متأسفانه شماری از محصلان آن دست رسم و عنعنات مردم هند که به زعم شان درست نمی آید را به تمسخر میگیرند و یا مثلا اکثراً بدون جواز سیر و کلاه محافظتی رانندگی میکنند. این مسأله باعث شده است که هندی‌‌ها برای دانشجویان خارجی کمتر خانه به کرایه دهند.
3. شرایط تحصیلی
بورس های ICCR و SII معروف ترین و معمول ترین بورس تحصیلی اند که دولت هندوستان برای محصلین خارجی و علی الخصوص به افغانها داده/ می‌دهد. تعداد افغانها نیز در بورس‌های تحصیلی دانشگاه جنوب آسیا و شماری دیگر با هزینه‌ی شخصی- Self-finance تحصیلات عالی شان را در هندوستان فرا میگیرند. مراکز تحصیلی هندوستان به صورت دولتی و خصوصی فعالیت دارند و اغلبا کالج‌ها و دانشگاه های خصوصی امکانات ضعیف تری دارند. تحصیل در هند در مقطع کارشناسی ارشد (ماستری) به زبان انگلیسی است و محصلین باید به زبان انگلیسی بلدیت داشته بانشد اما الزامی نیست که سند تافل و آیلتس داشته باشند. دوره تحصیلی کارشناسی ارشد یک تا دو سال و اغلب دو سال می‌باشد و این مهم بستگی به رشته تحصیلی دارد. هزینه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه های مختلف و کورس های مختلف متفاوت بوده و عموما در رشته های مرتبط به تکنالوژی و طب گران‌تر از سایر رشته‌ها می‌باشد. برای پذیرش در مقطع کارشناسی ارشد یا ماستری لازم است مدرک لیسانس در رشته‌ی مربوطه را داشته باشید. بصورت عموم، کسی/کسانی که خواهان ادامه‌ی تحصیلات عالی در هندوستان اند، قبل از اپلای کردن بورس باید در زمینه‌ی موقعیت دانشگاه، زبان تحصیلی دانشگاه و سیلابس سمسترها تحقیق کنند در غیر آن ممکن به دانشگاه معرفی شوند که در دورترین نقاط هند باشد و یا در دانشگاه مربوطه به زبان زبان محلی تدریس گردد و مهمتر اینکه در پایان دوره‌ای تحصیلی شان تیزس/پایان نامه نداشته باشند.